Estas ne facila esti plenkreskulo, se vi logxas kune kun via familio - viaj gepatroj kaj viaj fratinoj. Se vi ne devas arangxi cxion vi mem, kaj zorgi pri la mono - aux ecx pri la acxetado. Se vi ofte ne devas decidi ecx pri bagatelajxojn, ekzemple, kiel multe da paston vi kuiru por la familia tagmangxo, cxar vi povas demandi la panjon. Se vi ne sentas sola, forlasita, sciante, ke vi povas kalkuli nur je vi mem, ke neniu faros anstataux vi, kion vi mem ne faras.
Tiam vi nek povas senti: mi estas sole, sed mi estas, mi estas ankoraux cxi tie, mi vivas, mi povas arangxi , kion mi devas, mi tenas min sole sur la piedoj! Vi ne sentas la fieron, prosperi tute sole, kaj la memfidon, kapabli esti plenkreskulo.
Mi somerumas kun mia familio preskau cxiujare cxe granda lago de mia lando. Mi povas nagxi, sed mi ne tro sxatas, cxar mi ne sentas sekure en profunda akvo. Bonokaze la profundo cxe la bordo estas gxenerale optimuma. Iu somere okazis, ke la akvo levigxis multe super la kutiman nivelon. Mia piedo ne atingis la fundon cxe la moleo, kie ni (mi, kaj miaj fratinoj kaj amikinoj) saltadi kutimis. Tiu cxi somere mi lernis, ne tro timi profundan akvon, se la bordo ne estas malproksime, cxar mi nagxas suficxe bone.
Ankaux se oni jam unu (ol pli) foje plenkreskis, oni povas denove malplenkreski.
Nincsenek megjegyzések:
Megjegyzés küldése