Mi tre gxojas, ke mi povas montri al vi tradukon de mia plej sxatata novelo. (Vi trovas la ligilon al gxi dekstre malsupre.)
Mia mezlerneja literaturinstruistino (kaj eble ne nur sxi) cxiam pensis, ke mi sxatas legi. Mi ne scias, kial, versxajne, cxar mi cxiam havis bonajn notojn, ankaux miaj literaturlaborajxoj sukcesis bone.
Sed vere mi neniam sxatis legi. Skribi mi sxatis. Mi cxiam legis tre malrapide, kaj povis malfacile koncentri al tio, kion mi legis. Tamen, mi sxatis la literaturinstruhorojn, kaj parkrigis la poemojn, kiujn ni parkrigi devis, volonte, se ili placxis al mi.
Mi sxatis la auxtorojn pli aux malpli, sed Karinthy estis la unua verkisto, kiu fakte signifis al mi iom pli ol studmaterialon. (La dua estis Kosztolányi, pri li mi skribos eble poste.) Kaj la "Renkonto kun junulo" estis la unua novelo, kion mi fakte sxatis. Mi komprenis cxiujn vortojn, tute komprenis la junulon kaj pensis, ke li tute pravas: Se mi povus skribi tiel bone, povus esti ankaux mi, kiu tiun cxi novelon skribis.
Nun mi komprenas la plenagxulon, ne pli multe agxa ol mi. Kaj la vundo nur obtuze doloras, kiam mi legas tiun cxi tekston.
Mi jam sxatas legi iom pli, havas libron kun noveloj de Karinthy, kaj legis multaj de ili. Sed mi devas konfesi, ilin mi ofte ne - au ne tuj - komprenas, tamen ili amusas min. Ili estas enigmoj, kiujn mi provas malcxifri.
Nincsenek megjegyzések:
Megjegyzés küldése